Ogólna charakterystyka i zastosowanie

 

Stopy ołowiu zawierające od 12% do 26% antymonu z dodatkiem do kilku procent cyny były pierwotnie stosowane powszechnie w poligrafii do odlewu czcionek drukarskich.

Stopy ołowiu o zawartości antymonu do 10%, a czasem z niewielką ilością cyny i arsenu nazywane są ołowiami twardymi. Stosowane są one na powłoki kabli, elementy aparatury chemicznej oraz części do produkcji akumulatorów, izolatorów energetycznych.

Należą do stopów o niskiej temperaturze topnienia, o dużej łatwości wypełniania formy i dokładności jej odwzorowania.

 

Skład chemiczny

 

W poniższych tablicach przedstawiono najpopularniejsze stopy ołowiu.

Stopy drukarskie produkowane są wg normy PN-78/H-87202 (tabela 1).

Stopy drukarskie produkowane są wg Wewnętrznych Technicznych Warunków (tabela 2).

Stopy ołowiu twardego produkowane są wg PN-79/H-87201 (tabela 3).

 

Tabela 1. Stopy drukarskie.

 

Tabela 2. Stopy drukarskie wg WTW

 

Tabela 3. Ołów twardy

 

Własności fizyko-chemiczne

Stopy drukarskie należą do stopów niskotopliwych o dobrej lejności i łatwości wypełniania formy. Mają dużą odporność na ścieranie, wąski zakres temperatur krzepnięcia i praktycznie nie wykazują skurczu. Twardość ich wynosi HB od 24 do 31 i rośnie wraz z zawartością antymonu oraz cyny.

Stopy ołowiu twardego zachowują na powietrzu błyszcząca powierzchnię. Lejność i twardość rośnie ze wzrostem zawartości antymonu. Dodatki stopowe, głównie Sn i As poprawiają twardość do około 17 HB oraz odporność na ścieranie. 

 

Pakowanie i znakowanie.

Gąski posiadają wybity gatunek i nr partii.